خط خطی هایم

می‌گفت: خیلی از آدم‌ها نمی‌روند،خب می‌ترسند و به نظرم کار درستی هم نیست.

نگاهش کردم سکوت،چون بهم اجازه نداده بودند بروم.

ساعت هشت از سرکار برگشت و گفت: انگار خیلی‌ها نرفتند.زد شبکه دو اخبار بیست و سی و مجری که گفت:

مردم ایران با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و به همراه داشتن ماسک و دستکش و رعایت فاصله گذاری‌های اجتماعی در شب قدر شرکت کردند. بعد مصاحبه با مردم نشان داد و آدم‌هایی که میگفتند: ببینید همه چیز را رعایت کردیم.واقعا دلمان برای مساجد و این دورهمی‌ها تنگ شده بود.

بهش نگاه کردم و گفتم: دیدی خیلی‌ها رفته بودند ،اونم نه سرسری که با چهارچوب و احکامی‌که گفته بوند.

گوشی اش را درآورد و گفت: اینا رو ببین چقدر حرف زدند.میگن یعنی چی شب قدر در مساجد را باز کردید.می‌خواین آمار را بالا ببرید.این خیانته.

گوشی اش را گرفتم و گفتم: این چندنا آدم مضخرف را ول کن،اینا حزب بادن.اگرالان در رستوران‌ها را هم باز کنند میگویند یعنی اینقدر غذا خوردن مهمه.اینا از خودشان هیج فکری ندارند و کلا ساز مخالف می‌زنند.بعدش هم اونایی که رفتند را ببین با هر شکل و ظاهری بودند ونگاه کن چقدر بودن این دورهمی‌ها و روضه‌ها برای هممون حال دل خوب کن هست

دستاش را برد بالا و گفت: الهی به حق این شب‌های عزیز آمار مبتلایان به کرونا صفر بشه و همه با تن سالم و دل خوش باز دورهم جمع بشویم.توی مساجد،توی میهمانی‌ها،توی رستوران‌ها و جمع‌های دوستانه

ان شاءالله

خب بریم سراغ معرفی دوتا فیلم خوب که هم کلی جایزه گرفتند و هم ارزش دیدن را اره

_ دوپاپ:

از اون فیلم‌هایی که بهتون می‌گم در دیدنش هیچ شکی نکنید و حتما ببینید.من که یادم نمی‌آید و به نظرم جز اولین فیلم‌هایی است که درباره پاپ و دنیای پشت ظاهر عام پاپ‌ها ساخته شده.یک فیلم قوی با یک داستان قوی و بازیگرهای درجه یک که قشنگ دوساعت مخاطب را پای فیلم میخکوب می‌کند و از همه جالب تر آرامش شخصیت‌ها توی گفتن دیالوگ‌ها و بازی شان هست.پس حتما ببینید.

داستان ازدواج:

یک داستان متفاوت از توی دل زندگی متاهل‌ها.یک روایتی که تلخ و شیرین‌ها کنار هم نشستند و هر لحظه از خودت می‌پرسی: چرا می‌خواهند طلاق بگیرند؟.خب یکی از جواب‌هایش برمی‌گرده به وکیل خانم خانه که حسابی مخش را می‌زند و از آزادی‌هایش می‌گوید.لی خیلی جالبه اینکه تا آخر فیلم خانم و آقا هنوز شدید عاشق هم هستند.خب از نظرم یه کم حوصله سربر هم بود و بعضی جاها این دعوا و بحث خسته ام می‌کرد.

وقتی حرف از خیر و آدم‌هایی می‌شد که کار خیر کردند،همیشه توی ذهنمان یا جلوی دوربین‌های تلویزیون یک آقای جاافتاده با ته جیبی که پر از پول و دل خرج کردنش را دراره،می‌نشست یا یک خانم جاافتاده که چندسالیه موسس یک خیره است،ظاهر می‌شد.وقتی مجری ازش سوال میکرد میگفت: خب حاجی چی شد که زدی توی کار آزادی زندانی‌های غیر عمد؟ یا می‌گفت حاج خانم چرا شروع کردی به جمع آوری جهیزیه دخترای بی بضاعت؟......حاج خانم و حاج آقا هم از لا به لای تجربه‌های این سالهایشان چندتا جمله و حکایت تعریف می‌کردند و بقیه را هم دعوت به این کار خیر.

امروز وقتی بی هوا زدم شبکه یک و برنامه دعوت را دیدم،چشم‌های من هم مثل آرمان و بنیامینی که بابت چندتا چک برگشتی و سکه‌های مهریه افتاده بودند زندان،گرد شد.پریسا یک دختر حدود 28 ساله‌‌‌ای بود که چندسالیه با دوستاش یک دورهمی‌ساده راه انداخته و با جمع کردن پول به ارزش فروختن آش‌هایش توی پارک ملت ،زندانی‌های مالی را آزاد می‌کنند.

این روزها وقتی توی شهر و لاب هلای آدم‌ها و شبکه‌های اجتماعی راه می‌رویم،می‌بینیم که روی اون صندلی‌ها هیچ کس نشسته.این روزها جوان‌های دهه شصتی و هفتادی و هشتادی با جیب‌هایی که تهشان اندازه پول تو جیبی‌های ماهانه شان ،پول است دورهم جمع شدند و کارهایی به بزرگی مهربونی قلب‌هایشان می‌کنند ودنبال نشستن روی اون صندلی‌ها نیستند و اگر هم بشینند بدون لقب صدایشان می‌کنند و می‌گویند: بچه جان چی شد یهو این همه کار بزرگ کردید؟

توی کتاب { کمدی الهی} دانته یکی از طبقات دوزخ مال اون دسته آدم‌هایی است که به دیگران مشاوره دروغ دادند.مشاوره‌هایی که باعث یک انتخاب اشتباه وکلی مشکلات برای فرد شده.عذابشان هم این بود که برعکس توی آتش آویزان بودند و زبانه‌های آتیش مثل زبان خودشان به بدن‌هایشان نیش می‌زد

کتاب را بستم و یک لحظه با خودم گفتم:

این طبقه حتما از اون طبقات خیلی شلوغ وپر ازدحام دوزخ است.پر از آدم‌هایی که بدون یک باور و یک علم به آدم‌ها مشاوره اشتباه دادند.مشاوره ازدواج،طلاق،حتی مشاوره انتخاب رشته تحصلی یا مشاوره غلط توی مسائل مالی .طرف دنبال یک رشته هنری و پر از ذوق بود اما به اصرار خانواده و‌‌‌ای بابا تو خیلی مخی و حیفه آقای دکتر نشی،هفت سال نشست پای درسی که هیچ لذتی ازش نبرد و این روزها هم بیکاره و توی خلوت خودش ساز می‌زند یا یک تابلو میکشد.اصلا بی خیال مشاورهای کله گنده‌‌‌ای که اسم در کردند،خودمان چندبار به اشتباه و بدون علم به دوست و رفقیمان یک مشاوره غلط دادیم.مثلا بهمان پیام داده که : ببین به نظرت بروم و به فلان همکارم فلان حرف را بزنم؟..ما هم خوب دوستمان است و باید ازش دفاع کنیم،زودی جوابش را دادیم که اره شک نک ،برو و بهش این حرف را بزن که یک وقت فکر نکند تو بی عرضه هستی و...

حالا هم که هر روز این دنیای تکنولوژی قد می‌کشد، خیلی‌ها کار را آسان تر کردن و با دریافت یک پول که باید کارت به کارت بشه برای طرف مشاوره غیرحضوری میگذارند.یک مشاوره بدون گفتگو و شنیدن صدا و واکنش بدن طرف.

حواسمان به حرف‌ها و مشاوره‌هایی که می‌دهیم باشه.قبل از اینکه بیانش کنیم یک لحظه با خودمان تکرار کنیم که اگر یک شخصی این حرف را به من بزند خوشم میآید؟

تک و تنها وسط صحن نشسته بود ،انگار صدا و نماینده تمام اون ادم‌هایی بود که الان باید حرم باشند و نبودند.با تمام وجودش و از طرف حنجره تمام آدم‌ها دعای سحر را می‌خواند و مثل ابر بهار اشک می‌ریخت.دوربین هم سوار بر هلیشات سفید رفت بالا و تمام صحن‌ها را نشان داد.چقدر غریب،چقدر جگرسوز.

توی عید همه دلشان برای مشهد و سال تحویل روبروی ضریح تنگ شده بود،با دیدن هر عکس و تصویری می‌گفتند‌‌‌ای کاش مشهد بودیم.خب سفر مشهد توی عید یک جورایی جز سفرهای تعطیلات و سیاحتی حساب می‌شود.

اما

مشهد‌های ماه رمضان یعنی یک کنج برای پناه بردن و گفتن تمام حرف‌هایی که این یک سال ته گلویت ته نشین شده است.یعنی راه رفتن‌های نیمه شب توی صحن‌ها و نفس کشیدن عطر مناجات‌هایی که از گوشه و کنار صحن و با لحن‌های مختلف می‌شنوی.یعنی هروقت نگاهت افتاد به یک خادم و یا یک زائر،سرت را بچرخانی سمت گنبد و بگی الحمدالله که مشهدم

به قول حسین بیاتانی:

دو هفته‌‌‌ای ست که ظرف نباتمان خالی ست

و چای میخورم وحسرت خراسان را

هنوز قانون بعضی از این پیج‌های فروش کالا توی اینستا را متوجه نشدم.منظورم اون پیج‌هایی هستند که روی در ورودی یک قفل می‌زنند و یمی‌گویند برای دیدن کالا و اجناس ما آیفون را بزنید تا در را برایتان باز کنیم..خب که چی؟...برای بیشتر شدن فالوورها؟..برای پز و با کلاسی؟..خب دوست عزیز من وقتی بیام توی پیجت و ببینم که اون جنسی که می‌فروشی خیلی زشت و به دردنخوره و قیمتش هم نجومیه باز که در را می‌بندم می‌روم و جالب تر اینکه برای اطلاع از قیمت هی باید بروی دایرکت و هی برگردی ،تازه بعضی‌هایشان اول ورود بهت میگن : ببین دایرکت پاسخگو نیستیم و برای مشاهده قیمت‌ها برو سایت..خب چرااااااااااااااا پیج زدی؟..حالا که زدی چراااااااااا قفل می‌کنی؟...چرا قیمت را زیر پست تبلیغ کالات نمی‌زنی؟..یعنی این همه قبول درخواست هی برو دایرکت قیمت بده برای خودشان کلافه کننده نیست...بعد یه چیز باحال تر،یک پیج دیگه اینا را تبلیغ می‌کند و وقتی اون دکمه آیفون را زدی و رفتی تو ، می‌بینی از نقاشی بچه دو ساله اش پست گذاشته تااااااااااا خورشت آلو اسفناج مامان بزرگش اما هیچ خبری از اون کالا و تبلیغات نیست.

خب چرا اینقدر بدون فکر و منطق کار می‌کنید؟

مثل بعضی از حرف‌هایش که برای من عجیب بود ،اون روز هم یهو سر کلاس گفت:

یعنی چی توی کانال‌ها و پست‌های اینستاییتان می‌نویسید، اگر شب جمعه هوایت نکنم،می‌میرم.خب توی دلتون و تنهایی‌هایتان این شعار را بگویید

نمی‌دانم ،شاید من بد برداشت کردم اما دلم میخواست بهش بگم:

گاهی وقت‌ها یک حرفی را می‌زنی و رد می‌شوی.حالا یا شعاره یا یک باور قلبی یا حتی اعتقادته.اون وقت کلی مخاطب مثل عابرای پیاده از جلوی نوشته و حرفت رد می‌شوند.بعضی‌های میخوانند و ته دلشان می‌گویند راست میگه،بعضی‌ها هم می‌گویند بی خیال بابا،بعضی‌ها هم می‌ایستند و چند دقیقه‌‌‌ای محو حرفت می‌شوند

حالا تصور کن وقتی این جمله را می‌نویسی ،یکی از همان رهگذرها یک لحظه بایستد و اشک توی چشم‌هایش جمع بشه و حال دلش سبک تر.راستی اگر گاهی هوایش را نکنیم که دلمان می‌پوسد

چند روز پیش یک اطلاعیه زده بود که برای جذب نویسنده و مترجم‌‌ان‌هم به صورت دورکاری نیازمند یاری سبز بچه‌های خلاق و نویسنده هستیم.زودی به این آدرس رزومه خودتان را بفرستید تا بعد از مطالعه بهتون بگیم استخدام شدید یا نشدید.

اطلاعیه یکی از مجلات قوی و پر بار روزنامه‌های اینترنتی بود که عضوش هستم و همیشه اخبارش را دنبال می‌کنم.دیدیم خب ما که تقریبا یه وبلاگر هستیم و یه وقت‌هایی متن‌های قشنگ هم می‌نویسیم چرا از این قافله عقب بمانیم.پاشدیم و شروع کردیم به نوشتن رزومه.با یک هیجانی نوشتیم و دکمه ارسال را زدیم.وقتی پیام اومد که بله رزومه شما ارسال شد تازه فهمیدیم این که رزومه نبود،بیشتر شبیه نامه یه دختر دوساله از تهران به خیابان الوند بود البته الوند نبود ،یهو یاد برنامه کودک و ارسال نقاشی‌هایمان به خیابان الوند افتادم.هیچی دیگه الان فکر میکنم احمقانه ترین رزومه را فرستادم و تا الان چندبار سوژه خنده بچه‌های تحریریه شده.