خط خطی هایم

تک و تنها وسط صحن نشسته بود ،انگار صدا و نماینده تمام اون ادم‌هایی بود که الان باید حرم باشند و نبودند.با تمام وجودش و از طرف حنجره تمام آدم‌ها دعای سحر را می‌خواند و مثل ابر بهار اشک می‌ریخت.دوربین هم سوار بر هلیشات سفید رفت بالا و تمام صحن‌ها را نشان داد.چقدر غریب،چقدر جگرسوز.